Magdalena Karpińska

Karpinska

Bez tytułu - @ Warszawa Centrum

Karpinska2

Bez Tytułu - @ Warszawa Centrum

Karpińska3

Bez Tytułu - @ Kraków Kazimierz

Karpinska4

Bez Tytułu - @ Warszawa Centrum

Karpinska5

Bez Tytułu - @ Warszawa Centrum

Karpinska6

Bez Tytułu - @ Warszawa Centrum

BIO

Artystka wizualna, malarka i ilustratorka związana z Warszawą. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Tworzy głównie obrazy, rysunki oraz prace na tkaninach, głównie na jedwabiu. Bada naturę jako nośnik emocji, symboli, religii i polityki. Dzieło traktuje jako wizualną zagadkę. Formy w jej obrazach płynnie przechodzącą między realizmem i obserwacją natury, do jej dekonstrukcji prowadzącej do organicznej abstrakcji. Karpińska wykorzystuje formy otaczającej przyrody, ich ukryte znaczenia i wzajemne relacje. Reprezentowana przez galerię Polana Institute. 

Artwork

Bez tytułu, tempera na papierze, 2017

Bez tytułu, tempera na papierze, 2017

Obrazy pochodzą z cyklu, który powstał po pobycie artystki na północy Włoch. Prace inspirowane są najstarszym w Europie ogrodem botanicznym w Ferrarze. W jednym z obrazów pojawia się motyw dłoni, który jest odniesieniem do motywu „manus dei”, najstarszego i najczęściej spotykanego w sztuce dawnej symbolu boga, który oznacza jego ingerencję w sprawy ludzkie. Artystkę zafascynował ten symbol, który pojawia się w wielu momentach historii sztuki. Ręka zakazuje, nakazuje, grozi, pociesza. Zwykle nie jest zbyt doskonale oddana anatomicznie, przypomina współczesny emotikon. Jest symbolem ludzkiej nadziei na oparcie w z góry narzuconych zasadach, wyrażonej w absurdalny plastycznie sposób.

Bez tytułu, druk artystyczny, 2018

Praca graficzna nawiązuje do starego koryta rzeki Wisły, która biegła do dziewiętnastego wieku ul. Dietla, odcinając dzielnice Kazimierz od reszty miasta i tworząc z niego wyspę. Głównym motywem obrazów Karpińskiej jest świat przyrody z jego złożonością zjawisk naturalnych i fizycznych. Karpińska w swoich obrazach często wybiera jeden motyw wyciągnięty z obrazu historycznego, nad którym pracuje na poziomie formalnym i intelektualnym. W wyniku tego procesu powstają wizualne zagadki. Jej obrazy zacierają granicę między patrzeniem, oglądaniem i czytaniem. Z jednej strony funkcjonują na poziomie odbioru związanego z psychologią widzenia i znajomością historii malarstwa zachodnioeuropejskiego, z drugiej zaś artystka próbuje wrócić do podstaw tworzenia się obrazów, nawiązując do percepcji przez pryzmat czystej wizualności.